Trepidation
En de angst om ergens aan te beginnen....
Ik twijfel…
Vandaag ben ik aan het twijfelen… Of eigenlijk twijfel ik niet alleen vandaag, maar al een tijdje.
Ik twijfel of ik meer persoonlijke verhalen ga opschrijven en delen. De verhalen over de hobbels die ik had te nemen tijdens mijn levensreis tot nu toe. En de lessen die ik onderweg geleerd heb.
De twijfels spoken al een tijdje door mijn hoofd. En deze spoken heb ik ook al even aangekeken. Ik heb geschreven, en nog meer geschreven. Ik heb geschreven, maar nog niet gedeeld….
In dit universum vol twijfels manifesteert zich echter van alles….
Op mijn pad belandde het boek “Alles wat ik niet kan zeggen” van Emile Pine, waarin Emile persoonlijke verhalen deelt. Ik herken me in haar verhaal over haar alcoholverslaafde vader (je zou kunnen zeggen dat de mijne aan werk verslaafd was). Ik herken me in haar verhaal over haar vele pogingen om zwanger te raken (daar deden wij ook een tijdje over)… En waarschijnlijk herken ik me ook in de verhalen die nog volgen… Zij doet het gewoon, persoonlijke verhalen schrijven en delen!
En dan is daar het woord “Trepidation”, wat zich het beste laat vertalen met het Nederlandse woord “Schroom”, een gevoel van angst over iets wat mogelijk zou kunnen gebeuren….
Ik twijfel omdat ik bang ben…
Ik ben bang om mensen te kwetsen, mensen die een rol spelen in mijn levensverhaal, de mensen die nog leven en misschien mijn verhaal lezen, de mensen die misschien boos worden, verhaal willen halen, zich willen verdedigen.
Ik ben bang voor wat er los komt, tijdens het schrijven en daarna. Wat het teweeg brengt in mij of bij jou, de lezer van mijn verhaal. Zit er überhaupt iemand te wachten op het verhaal van mijn leven?
Ik ben bang om niet serieus genomen te worden, bang voor de oordelen van mensen, mensen die dichtbij stonden, die het anders hebben ervaren, die het misschien wel mee vonden vallen, die vinden dat ik overdrijf.
Ik ben bang om zielig gevonden te worden, bang voor medelijden. Dat wil ik niet, dat hoeft niet, ik ben oké, echt!
Ik ben bang voor de schaamte. Dat mijn levenshobbels niet “erg” of “groot” genoeg zijn, dat ik niet moet zeuren, dat ik me niet aan moet stellen, dat andere mensen veel ergere dingen hebben ervaren. En ja, ik kan me zeker veel ergere dingen indenken!
Ik ben bang voor afwijzing, afwijzing en afkeuring van mijn naasten. Hoe ik het in mijn hoofd haal om de vuile was buiten te hangen!
Maar dit wil ik helemaal niet…
Ik wil geen mensen kwetsen.
Ik wil me niet hoeven schamen.
Ik wil geen medelijden.
Ik wil niet bang zijn afgewezen te worden.
Ik wil gewoon mijn verhaal vertellen…
Ik wil me vrij voelen om mijn verhaal te vertellen!
Deze hobbels hebben mij heel veel lessen geleerd.
Deze hobbels hebben mij gesterkt.
Deze hobbels maken mij een mens.
Deze hobbels hebben mij gebracht waar ik nu ben.
Maar vandaag, vandaag ben ik aan het twijfelen…
p.s. Als je het fijn vindt om geïnspireerd te worden en jezelf in de schrijfflow te krijgen ben je heel erg welkom in de Soulcircle van .
p.s. Misschien mag ik je inspireren met de prompt “Ik ben bang…” Probeer maar eens, 10 minuten schrijven vanuit “Ik ben bang…”.
